Aspaldi honetan maiz hartzen dut trena, eta hasierako egunetan bagoiaren eskuinaldean esertzen nintzen. Behin, baina, ezkerraldean jarri, eta ordura arte eskuinaldeko leihoetatik ikusten ez ziren lekuak ikusi nituen, ederrak ziren. Nondik begiratzen duzun, hor baitago gakoa.
Kanpotik ikusita, besteen zenbait jarrera ulergaitz suerta daitezke. Hori diozu, kanpotik begiratzen dudala, ez dudala neronik bizi. Kanpotik, bai -diot- baina ez urrunetik. Gerturatzean ikuspuntua aldatu egiten baita, eta distantzia luzean aprezia ezin daitezkeenak begibistako bihurtzen dira.
Distantziarik txikiena, itogarriena eta itsuena, baina, barrutik ikusi baino, norberak bizi duenean izaten da. Eta agian, norberak aski justifikatuta uste dituen jarrera horiek erokeria hutsa direnaren itxura eman dezakete. Ezin nauzu ulertu, diozu, onartu nahi gabe, nahi baino gertuago nagoela.
Tarteko puntu bat bilatzea litzateke onena; ulertu eta ulertaraztea. Baina beldur naiz, maite, ez ote duzun zugandik haratago begiratu nahi. Ez ote duzun zeure horretan geratu eta bertatik ikusten ez dituzun gauza eder horiek galtzea nahiago.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina