Gomutatzen dut udaberri hasi berriaren arratsalde hura, gereziondo japoniarrek oraindik ez zuten bere boda jantziak abandonatu eta artean eguzkiak ez zuen berotzen larregi. Eguraldiak, koloreek eta usainek natural guneez disfrutatzera animatzen zuten. Basoan barren, zuri jarraika nora ezean nindoan, zure gorputza behatzen nuela bakarrik, ehiztariak oreinaren gorputz segaila behatzen duen begiekin, eta tartean desagertzen zinen zuhaitz eta zuhaixken artean, gero berriz agertzeko. Luze ibili ginen enbor, ardazka eta hostoen argi-ilunen artean zuk, menturaz bezala, zure gorputza jausten utzi zenuen arte erramu horren ondoan. Momentu arteko gorputz eta arbola adarren dantza geratu zen derrepente, zu lurrean etzanda zeuden gisara dena paratuta zegoen begiratzen ninduzula. Erramuaren usain gozo eta edentsua gogoan dut, aho eta usaimenetik sartzen zitzaidan erritual pagano baten baporea balitz bezala eta Apolo ehiztari sentitzen nintzen bularraren giharrak, besoetakoak, eskuetako zainak gogor sentitzen nituelarik.
Zer zeukaten zure begiek harri bilakatu nindutela?..
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina