Txikia, askotan, kikildurik, handiaren itzalean ñimiño sentitzen da, badirudi, bere argi apurra irensten diola haren itzalak. Handia, txikiari itzala ematen diola ikusiz, erraldoi sentitzen da, besteren argia itzaltzea balitz bezala norbere gaueko iluntasuna ezerezteko bidea. Eta hori da bere miseria. Ez daki ñimiñoak bere txikitasunean argia berriro piztu ahal izango duela, aldiz, erraldoiak nekez ikusiko du argitasunik, bere gauean piz daitezkeen izar txikiak gutxiesten baititu.
Tari
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina