Banoa, banarama

Hemen eserita, gogoa badoa, urrutira.

Egunak ederrak dira, agurrak bezala.

Egunak gogorrak dira, musuen antzera.

Badoa.

Badoa gogoa, 

egunak, hemen eserita nagoela, diapositibak dira.

Ez dago sentimenturik gertakarientzat. Gertakariak sentimentuek egiten dituzte,

Hemen eserita, atalaia batetik bezala ikusten saiatzen naiz bizitza den itsaso zabala,

hala ere, zerumuga urruti dagoela imaginatzen dut.

Aske izan nahi duenak ba al daki zer den aske izatea?

Perfektua izan nahi duenak ba al daki zer den perfektua izatea?

Normala izan nahi duenak ba al daki zer den normala izatea?

Normala da, aske izatea norberak aukeratzeko zer den perfektua izatea.

Aske izatea da, normaltasun perfektutik askatzea.

Perfektua da, perfektua da normala izatea aske izatea.

Badoa.

Hegan egitea ez da egin diguten ordutegian sartzen,

Beraiek aukeratzen dute zer behar dugun pentsatu, zer sentitu.

Beraien normaltasun aske eta perfektu horren mugen artean itotzen gaituzte.

Gaur, hegan egin nahi dut,

txikian nintzenean bezela haritz hartara igo, eta gogoari hegan egiten utzi, mugarik ez dago nahi ez dituenarentzat,

zaila da.

Eta bai, badoa.

Badoa oroitzapenetan zehar,

zenbat maite daitekeen norbait, zenbat maite zaitzaketen.

Antzeztea haur jolasa da,

haur jolas guztiak ez dira errazak,

denok gara haurrak, gure heldutasun ahaleginean,

zer da heldutasuna?

Hiztegian jartzen du zer izan beharko litzatekeen heldua izatea,

ez dut sinisten.

Badoa,

Zein ondo ginen atzo hondarretan etzanda eguzkiak argitzen gintuen artean.

Hegan egin nuen, igeri egin nuen zeruan, arraina nintzen, aske.

Islada da, itsasoa zeruaren islada da, zeruan gaude.

Hemen eserita nagoela, ikusten naiz, igerian bizipenek utzitako oroitzapenen artean.

Urrutira.

Zerumugara, astiro, baina igerian, ez gaitzala korronteak eraman.

Banoa.

Banarama.

-Hiriart-