Triste heldu zait ama berriz ere etxera. Lan egiten duen enpresako buruek langile guztiei esan diete ez dietela soldata igo behar aurten, eta horrekin batera beste hainbeste eginbehar ez dituztela errespetatuko. Beti bezala, legea beraien alde oraingoan ere. Gure amak bizitza osoa darama lanean, 40 urte inguru. Logelatik entzuten dut aitarekin berbaz sukaldean. Amak dio, erraietatik ateratzen zaion amorruaz, egun gauzak duela 15 urte baino okerrago daudela: soldata baxuagoa, eskubide gutxiago, erraztasun urriagoak… Etorkizuna beltz baino beltzago ikusten du. Aitari ere entzuten diot, arduratuta, nebak eta biok beraiek baino gaztaro askoz errezagoa izan dugula, baina heldutasuna zail irudikatzen zaigula esanez: segurtasun ekonomikorik ez, emantzipaziorako baldintzarik ez, proiekturik aurrera eramateko aukerarik ez… Prekarietatea, oro har. Baina, klaro, "Zer geratzen zaigu egiteko?" dio etsipenez betetako hasperen batez. Sukaldera hurbildu naiz, beraien kezkak umore apur batez leuntzeko asmotan. Ama ikusi dut aitari besoa sorbaldatik luzatu diola; isilean afaria prestatzen jarraitu dute, imajinatzen dut, beraien barnerako gure etorkizunari buruz eta biharko egunaz hausnartzen zutela.
Eguzkiñe B.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina