Gainezka egiteko puntuan zeuden bi zenizeroak idazmahaiaren gainean; bakarra izan balu, gehiagotan altxa behar bailuke haiek ustutzera.
Mahai gainean orri txuriak zirriborroz betetakoen ondoan zeuden, baita puntarik gabeko arkatzak ere nonahi. Amak oparitutako flexoak erakutsi baino ezkutatzea nahiago lukeen baliogabeko gauzak bistaratzen zituen. Baina egia esate aldera, ezer gutxi axola zion narraskerian bizitzeak.
Handia zen idazmahaia: ordenagailua, bata bestearen gainean pilatutako liburu, eta bertan egon behar ez luketen gauzez betetzen zuen. Guzti horren azpian apenas ikus zitekeen egurraren zantzurik.
Urteak ziren gonbidaturik izan ez zuela etxean, eta berak ere derrigorrezkoa zitzaionean soilik zapaltzen zuen asfaltoa: tabakoa eta jatekoa erosteko bakarrik janzten zituen zapatilak.
Egunak joan, egunak etorri, orri txuriak hitzez betetzen saiatzen zen. Baina idazten zuen guztia apurtzen zuen gero. Sortzen zituen istorioak grisak, motelak eta aspergarriak ziren. Horregatik puskatzen zituen guztiak.
Jendarteak erakarri edo beldurtu baino, nazka ematen zion. Oso noizbehinka egiten zituen irtenaldi haietan konturatzen zen zergatik utzi zion duela denbora bat garai batean lagun izandakoei deitzeari. Aspaldian ikusi ez, eta kalean aurkitutakoek agertzen zioten poz faltsua gorroto zuen. Halakoak, gorren arteko hitz trukaketak zirela pentsatzen zuen, eta gogoratzen zuen nola irten zen azkeneko aldian berdina sentitu zuen.
Tristea zen bere munduan itxita gelditzea, berak ere bazekien hori, baina besteei irekita omen daudenen horienganako inbidiarik ez zuen sentitzen. Kanpora begirako mundu hori, berak sortzen zituen istorioen antzera, pertsona gris, motel eta aspergarriez betea zegoen.
Mahai gainean orri txuriak zirriborroz betetakoen ondoan zeuden, baita puntarik gabeko arkatzak ere nonahi. Amak oparitutako flexoak erakutsi baino ezkutatzea nahiago lukeen baliogabeko gauzak bistaratzen zituen. Baina egia esate aldera, ezer gutxi axola zion narraskerian bizitzeak.
Handia zen idazmahaia: ordenagailua, bata bestearen gainean pilatutako liburu, eta bertan egon behar ez luketen gauzez betetzen zuen. Guzti horren azpian apenas ikus zitekeen egurraren zantzurik.
Urteak ziren gonbidaturik izan ez zuela etxean, eta berak ere derrigorrezkoa zitzaionean soilik zapaltzen zuen asfaltoa: tabakoa eta jatekoa erosteko bakarrik janzten zituen zapatilak.
Egunak joan, egunak etorri, orri txuriak hitzez betetzen saiatzen zen. Baina idazten zuen guztia apurtzen zuen gero. Sortzen zituen istorioak grisak, motelak eta aspergarriak ziren. Horregatik puskatzen zituen guztiak.
Jendarteak erakarri edo beldurtu baino, nazka ematen zion. Oso noizbehinka egiten zituen irtenaldi haietan konturatzen zen zergatik utzi zion duela denbora bat garai batean lagun izandakoei deitzeari. Aspaldian ikusi ez, eta kalean aurkitutakoek agertzen zioten poz faltsua gorroto zuen. Halakoak, gorren arteko hitz trukaketak zirela pentsatzen zuen, eta gogoratzen zuen nola irten zen azkeneko aldian berdina sentitu zuen.
Tristea zen bere munduan itxita gelditzea, berak ere bazekien hori, baina besteei irekita omen daudenen horienganako inbidiarik ez zuen sentitzen. Kanpora begirako mundu hori, berak sortzen zituen istorioen antzera, pertsona gris, motel eta aspergarriez betea zegoen.
1 iruzkin:
Grima sortzen duten pertsonai gris horietakoa sortu duzu... baina, ze ondo!
Argitaratu iruzkina