Bestearen presentzia da bakoitza bere batasun-az ohartarazten duena. Eta bestearen gertutasuna eta marruskadura da bataren, norbanakoaren suizidioa dakarrena. Izan nahi dugu, baina zaila da bat izatea besterik gabe. Beraz, nahiago dugu ez izan eta besteengan galdu. Ba al dago izateko beste formarik besteengan galtzen gerenako ez-izate hori baino ez denik? Agian bat izateko forma bakarra dugu besteengan izatea… Bestearen izate erradilkalki bestekotu horretan bakarrik aurkitu dezakegu nitasun hori... Bestearen inbasioan eta norbanakoaren nahi gabeko desestaltzearen erreflexioan dago nitasunaren locus-a. Nitasun iheskor, mugikor, aldakor, amaigabekoa. Pentsamenduek dakartzaten eta hitzek daramaten kontzientziaren ilusioa, nitasuna.
Ba al da posible bestearen presentziari muzin egitea? Ala norbanakoaren suizidio etengabekoan bizitzera dago kondenatua norbanakoa bestearen besarkada xamur bezain hilgarrian ez-izanez? Hori galdetzen diet nik bakardadearen apologetei…
-Eguzkiñe B.-
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina