“Xabieeeer!”. Ahotsa ezagutu arren ezin zion aurpegirik jarri, mozkorregia zegoen. Euria gogotik ari zuen; ur-tanta gardenek aurpegiaren kontra talka egin eta espaloira jausten ziren, gorri koloreko putzua osatu arte. Begiak itxi zituen, ordu erdi lehenago mutil-lagunaren etxean gertatutakoa ahaztu nahiko balu bezala. Beranduegi.
Urratsak; ozenago, gertuago.
Begiak itxi zituen, berriro. Errukia, atsekabea, damua. Alferrikako sentimenduak. Beranduegi.
“Ondo zaude?” Ahotsari aurpegia jarri zionean ihesi joateko tentazioa izan zuen. Ez zen ausartu; koldarregia zen.
Begiak itxi zituen, hirugarrenez. Oraingoan ere beranduegi. Inoiz ikusi nahiko ez lukeen koadroa marraztu zion memoriak. Aurpegi desitxuratua, esku odoleztatuak, sufrimendu oihuak, herioa, atearen danbatekoa…
“Esaiozu aitari ama konbentzitu dudala zuen ezkontzara joateko”.
-Azkona9-
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina