Ageda haren kutxan atseden hartzen ari da...

...Ez malko gehiagorik, ez irrifar konplizerik.
Lagun guztiez inguratuta, ta bakar sentitzen
da.

Iraganean maitatutako tren zaharrak

joan eta etorriko dira gu gabe berriz,
geltokiko kristaletatik igaroko dira eguzki izpi ahulak,
baina haren begiek, betirako ukatu dituzte.

Kafe bat, edo parea, alde zaharreko edozein txokotan
irakurritako azkeneko liburuak gauzatutako unibertsoarekin amesten.
Asmatutako hitzen hiztegiaz farre egin
ta kaleko atmosfera kameraren diafragman
kokatu.

Nora begiratu jakin gabe, Durangaldeko mendiak

ta Goierriko lar-oihal berdeak etortzen zaizkit burura,
Irlandako paradisu umeletan bezala, zelaietatik
sekretuzko pasadizoak elkarri aitortzen genituen,
momentuetan.

Hain bero, haren eskuen trikimailuak nire belarrien
inguruan, hitz apalak doinu frantsestu finez apainduta.
Nire begiek, haren begietan islaturik, ispilu joko
ero baten paradigma sortuz, lo egitera gonbidatu ote zioten betirako.

Haren ahotsa mugikorrean barrena entzuteko aukera gehiagorik ez,
haren metafora traketsen eraiketa ausarten gabezia,
irratiko abestien "playback"
merkea
dutxapean...

Lainoetan akaso, haien forma ta fisionomia hauskorretan batera galdu, edozein tabako amerikar merkek sortutako kezko borobilen usaina, perfumez gainezkako blusa gorriaren usaina.

Euri tantak, autoko bentanilaren kontra talka egiten zuten, negar olinpikoa deitzen genion horri, kanposantuan
berriz agertu da. Ez dut uste zure oroimenera isuriko diren, Ageda.

Baina gutxi axola zait jada. Etxeko atea itxi
dut, goibel ohean sartu ta zure izena errepikatu. Egunkarian zure aurpegi panpoxa bilatu arren, beste hamaika izurriteen berriak baino ez ditut aurkitu.

Eta han, geldo, nire buruari zer esan jakin gabe, argazki
mordoen gainean minbiziaren izena goraipatu dut ironiaz.

Arima izatekotan, zure eskutitzetan aipatutako nire lapur
arima hori, gris tindatu zait. Oroimenean dugun Bilboko Ihauterietako errauts koloreko zeru horren kromatismo berdinez.

Norabidea zure alde egitearekin batera ihes egin dit,

jasanezinak dira etxean erantzun gabeko deiak. Zer esan, hauek nola aurpegiratu. Oheko zure
hutsunea ginebrarekin betetzeak, ez dit ezer berririk ekarri.

Ageda, azkenik, zure kutxan atseden hartzen ari zara...

-Iñigo M.-