Ezti-koilaratxoak urtzen zen te gorri tazan. Esku-ahurraren mugimendu zirkularrek eraginda, koilaratxoa bitartekari, itsaso gorri horretan tifoi bat sortzen zen. Kapitain-pilotu baten barkua ikusten nuen urperatzen, pu-erh tetik begirada altxatu nahi gabe. Sentitzen nintzen lotsa batez preso, aurrean neukan ikusmiraren morroi. Ikusmira atsegina baitzen benetan, blusa zuri-arrosan, hezurraren eta gereziondo-lorearen kolore nahasketan, bere bi bularren efektuz kurba-zorrotz bi marrazten ziren. Gora egin ahala buruz-beherako arku finean amaitzen zen oihal artifizialak ehundura leunago bati usten zion lekua, arrosa izerditzen zuen zuritasunezko azal zuriaren leuntasunari. Besaburuetatik erdigunerantz behera larru azpitik bi klabikulen berri ematen zuten bi plegu jaiotzen ziren. Hezur-oihaleko pleguak itsasoratzen ninduten eta erdian urre-dirdira, lepo meheari zintzilik, gate doratu eta finean esekita, xarmangarri, ezti-kolore metalezko bihotzaren pisutxoa. Sorginkeria hasita ezin begiak bueltatu pu-erh teko babeslekura. Lepoan gora bultzaturik, zintzurraren eta kokotsaren gailurtxoen haraindian, ile gorrixka gaztaina-koloreari, haritz-begiei eta sudur txikiari norgehiagoka zure ahoa eskarlata baino eskarlatago. Kapitain-pilotuak azken heriotza-garrasia ematen zuen erremolino gorria tragatu baino lehen.
Ai, Jesus, otso-gizon bihurtzearen beldurra sartzen ari zitzaidan bihotzean...!
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina