Beraren aurrean jarri nintzen. Une batez begiratu zidan, zeharka. Nireganantz etorri zen. Beraren begietako hondoa marra gorri batzuek zeharkatzen zuten, izar itxura osatuz. Pentsatu nuen alde egingo zuela, espezie horretakoak ezbaitira lasai egoteko gauza. Baina ez, nire parez pare eseri zen. Ni harrituta. Burdinazko barroteak baino ez zeuden gure artean. Erakarri ninduen beraren begiradak, eta ni neu ere eseri nintzen azkenean. Bekoz beko biak eserita. Elkarri begiratu genion. Alabarekin jolasten nintzenekoa hartu nuen gomutan, “elkarri begira gaudela, ea nork irauten duen denbora luzeago barrerik egin gabe!” Beti irabazten nion alabari. Baina egun hartan prest nengoen barre egiteko edo zein unetan, gorilaren gorilakeriaren baten zain nengoen-eta. Jolas bitxia iruditu zitzaidan. Baina berak tinko eusten zion soari. Begietako izar gorrietan kolore berdea ikusi nuen han nonbait, hondo-hondoan, piztu, itzali, piztu, itzali balego bezala. Serio egiten zidala so sumatu nuen. Jolasteko aukerarik ez zegoela garbi zegoen. Begiradari eutsi nion. Berak eskuarekin bere kokotsa ferekatu zuen. Ni neu ere serio jartzen hasi nintzen. Eskua nire kokotsera eraman nuen. Bere gorputz sendoa zertxobait mugitu zen, erosoago jartzeko asmotan-edo. Ni deseroso nengoen, gero eta deserosoago. Ezin eutsi, postura ezin hartu.
Biak eserita, begiz begi.
Eta burua makurtu nuen. Altxa nintzen, eta, aldentzen ari nintzela, zeharka ikusi nuen gorila beltzak nire mugimenduak jarraitzen zituela, eserita, sua zerien begi haien bitartez. Irteten ari nintzela, burua jiratu nuen, eta gorila handia altxa zen. Zeruari begira, izugarrizko orroa bota zuen, ukabilez kolpe latzak jotzen zituela bere bular puztuan..
-Agusti Arrieta-Urtizberea-
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina